Вървя си аз по пътя и си гледам облаците . И изведнъж се сещам за стихотворението на Ран Босилек. Я кажи ми облаче ле бяло от где идеш, де си ми летяло? Не видя ли бащини ми двори и не чу ли майка да говори? Що ли прави мойто чедо мило, с чужди хора, чужди хляб делило? Ти кажи ѝ, облаче ле бяло, че жив и здрав тук си ме видяло. И носи ѝ от мен много здраве. Много мина, мъничко остана, наближава в село да се върна, да се върна майка да прегърна.